Jaskinię odkryto jesienią 1884 roku przy eksploatacji marmuru, a 4 listopada 1885 udostępniono do zwiedzania/ Jaskinię dokładnie przebadano pod kątem geologicznym, paleontologicznym i biologicznym. W 1886 roku nauczyciel z Rogóżki W. Tenzer dokonał pierwszego opisu jaskini. W 1920 roku jaskinia została zbadana przez zoologa W. Arndta, a kompleksowe badania zoologiczne z zespołem współpracowników wykonał F. Pax. Podczas badań w jaskini znaleziono liczne szczątki zwierząt plejstoceńskich. W następnych latach H. J. Stammer zbadał faunę jeziorka w jaskini. W 1935 roku K. Maschke sporządził plan jaskini. W 1937 roku F. Pax opisał zmiany w faunie spowodowane niszczeniem jaskini, a L. Zotz wykonał próbny wykop w namulisku, które okazało się jałowe. W 1953 roku K. Kowalski stwierdził, że długość korytarzy jaskini zmniejszyła się o około 200 m. Nie opublikował jednak aktualnego jej planu. Ostatnim śladem po jaskini jest zdjęcie otworu z 1962 roku, opublikowane przez Mariana Pulinę. Otwór wejściowy był wówczas stosunkowo duży i prowadził do korytarza opadającego poniżej dna kamieniołomu. Ówcześni pracownicy kamieniołomu twierdzą, że korytarzem tym płynęła woda, a znaczna część jaskini nie uległa zniszczeniu i znajduje się za usypiskiem przesłaniającym otwór. Za Wikipedią. Więcej