Podczas Świąt Bożego Narodzenia 1800 r. w Poitiers (Francja) powstało Zgromadzenie Najświętszych Serc Jezusa i Marii oraz Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu Ołtarza. Jego założycielami byli ksiądz Pierre Coudrin i hrabina Henrietta Aymer de la Chevalerie, którzy wówczas złożyli śluby zakonne. Członkowie Zgromadzenia, zwani Ojcami Najświętszych Serc, znani są w Niemczech jako Ojcowie z Arnstein. Określenie to pochodzi od klasztoru Arnstein an der Lahn, pierwszej siedziby kongregacji na terenie Niemiec. W hrabstwie kłodzkim mówiono o nich potocznie Biali Ojcowie.
Oficjalne założenie niemieckiej prowincji zakonnej nastąpiło w 1920 r., a pierwszym prowincjałem został o. Gabriel Scholten z siedzibą w Simpelveld (Holandia). Przez szereg lat Zgromadzenie bezskutecznie próbowało założyć dom misyjny na wschodzie Niemiec. Kiedy podczas Świąt Wielkanocnych 1927 r. o. Chrysostomus Lauenroth prowadził ćwiczenia rekolekcyjne w klasztorze Dobrego Pasterza we Wrocławiu, rektor Schink zachęcił go do nabycia na potrzeby kongregacji zadłużonego zajazdu „Zum Falkenschulzen” na Sokołówce. Chociaż politycznie miejscowość ta osadzona była na Śląsku niemieckim, to jurysdykcję kościelną nad nią sprawował arcybiskup Pragi, pod którego zwierzchnictwem hrabstwo kłodzkie znajdowało się od XIII w. Po uzyskaniu zezwolenia arcybiskupa Pragi Františka Kordača, dawny zajazd został 9. maja 1927 r. kupiony przez kongregację, a nowe założenie otrzymało nazwę Dom Misyjny „Christus Rex”.
Po zakończeniu II wojny światowej, 9. marca 1946 r. ostatni niemieccy Biali Ojcowie zostali usunięci ze zdewastowanych budynków klasztornych. Jesienią tegoż roku na Sokołówkę przyjechał z Francji o. Włodzimierz Zimoląg z trzema innymi ojcami, którzy położyli kamień węgielny pod dzisiejszą polską prowincję zakonną.